problem zostanie ukazany w scence: konflikt między koleżanką i kolegą z tej samej klasy. Poproś wszystkich o ciszę, a następnie daj znak aktorom do rozpoczęcia scenki. 3. Po zakończeniu scenki zachęć wszystkich do gromkich braw, aby aktorzy poczuli się usatysfakcjonowani, natomiast pozostali uczniowie nabrali chęci do Postaw się na miejscu swojego faceta. Tak długo czekałaś, aż wreszcie ukochana osoba pozwoli Ci się do siebie zbliżyc, z chęcią góry dla niej przenosisz, starasz się, poświęcasz -a tu nagle pojawia się inna, z którą `fajnie się rozmawia` i zostawia Cię w imię młodzieńczego zauroczenia klasowym kolegą. no wiec mam chlopaka Rafał Pęcherz z klasy 8d LAUREATEM WOJEWÓDZKIEGO KONKURSU PRZEDMIOTOWEGO Z HISTORII R.: Mam przyjemność przeprowadzić rozmowę z uczniem klasy 8d Rafałem Pęcherzem – LAUREATEM Wojewódzkiego Konkursu Przedmiotowego z Historii. Dzień dobry, Rafale. Na początek: najserdeczniejsze gratulacje! R. P.: Dziękuję bardzo. z rozmachem rysuje koła. — Co było dalej? d)Daniel stoi na początku kolejki do sklepiku, aż nagle pojawia się chłopiec i przepycha się do przodu. —Co było dalej? 7. Analiza sytuacji konfliktowej. Krzysiek wchodzi do klasy, a jego krzesło, które było podpisane, zabrał Wojtek i na nim siedzi. Krzysiek podchodzi i żąda oddania Dla koleżanek i kolegów z życzeniami fajnej zabawy życzy Robert Gasiński z 8B. :) Test. autor: Polski WOS. Minecraft (15 PYTAŃ) DLA MOJEJ KLASY Labirynt. autor: Arekmakula81. Technikum. Utwórz imiona swoich kolegów i koleżanek z grupy Anagram. Patti99933. Wywiad z uczniem z IV klasy Przed spotkaniem z uczniem • Zapoznaj się z poniższym wywiadem. Zadając pytania, pamiętaj, jaki jest cel każdego z nich (poniżej opisujemy, po co zadajemy każde z pytań). • Wydrukuj: infografikę dla uczestnika oraz przykładowe wyzwania z Czelendżera (maksymalnie 3), które przedstawisz mu przy pytaniu 6. vHJo. Przeprowadź z kolegą / koleżanką wywiad na temat wakacji. Zanotuj informacje i przedstaw je na forum klasy. - Wo? - Mit wem? - Wie lange? - Was gemacht? w odpowiedzi powinny być uzasadnione wakacje na których już byłam... w czasie Perfekt 1 answer 0 about 12 years ago -Gdzie pojedziesz na wakacje? -Na wakacje pojadę do Hiszpanii i do Zakopanego. Najpierw jadę na obóz językowy do Hiszpanii i będę tam trzy tygodnie. W sierpniu natomiast jadę z rodzicami na dwa tygodnie do Zakopanego. - Wo wirst du für die Sommerferien fahren? - Für die Sommerferien werde ich nach Spanien fahren und zu vergraben. Zuerst fahre ich zu dem Zungen Lager nach Spanien und ich werde dort sein die drei Wochen. Im August fahre während ich mit Eltern für die zwei Wochen zu vergraben. -Z kim pojedziesz na wakacje? -Do Hiszpanii jadę z moją najlepszą przyjaciółką. Do Zakopanego pojadę z moimi rodzicami - Mit wem wirst du für die Sommerferien fahren? - Nach Spanien fahre ich mit meiner besten Freundin. Zu vergraben ich werde mit meinen Eltern fahren. -Jak długo będziesz w Hiszpanii? -W Hiszpanii będę trzy tygodnie. -A w Zakopanem jak długo będziesz? -W Zakopanem będę dwa tygodnie. - Wie wirst du lange in Spanien sein? - In Spanien werde ich sein die drei Wochen. - Und in Zakopanem wie wirst du lange sein? - In Zakopanem werde ich sein die zwei Wochen. -Co będziesz robiła w Hiszpanii? -Do Hiszpanii jadę na obóz językowy. Tak więc będę uczyła się intensywnie języka hiszpańskiego. Oprócz tego będę zwiedzała Hiszpanię, poznawała kulturę, tradycję, zwyczaje panujące w Hiszpanii. -A w Zakopanem? -W Zakopanem będę chodziła po górach i zwiedzała miasto. Uwielbiam góry. Co roku jeżdżę z rodzicami w góry, ale w Zakopanem będę pierwszy raz. Mam także zamiar poznać tradycję górali. - Was wirst du in Spanien machen? - Nach Spanien fahre ich zu dem Zungen Lager. So also werde ich die Sprache des Spanisch intensiv lernen. Außerdem ich werde Spanien besichtigen, sie lernte die Kultur kennen, die Tradition, die in Spanien herrschenden Bräuche. - Und in Zakopanem? - In Zakopanem werde ich im Gebirge wandern und sie besichtigte eine Stadt. Ich verehre Berge. Jedes Jahr fahre ich mit Eltern in Berge, aber in Zakopanem werde ich das erste Mal sein. Ich soll ebenfalls eine Absicht kennenlernen die Tradition der Goralen. natala12311 Expert Odpowiedzi: 686 0 people got help Report Reason Reason cannot be empty Pedagog szkolny pełni specyficzną funkcję, polegającą na rozwijaniu prowadzonej w szkole działalności dydaktyczno-wychowawczej. Pedagog jest łącznikiem między uczniami i uczennicami, rodzicami, kadrą pedagogiczną, a także innymi lokalnymi instytucjami opiekuńczo--wychowawczymi. Wspiera środowisko szkolne, aby było ono zgrane, przyjazne, harmonijne, ale także by jego członkinie i członkowie umieli sobie radzić z trudnymi sytuacjami. Takie wsparcie może być udzielane na poziomie indywidualnym, ale też grupowym. Gdy w szkole pojawiają się osoby z doświadczeniem migracyjnym, zmienia się całe środowisko. Powinien zmienić się także rodzaj wsparcia, które oferuje pedagog. Co może zrobić pedagog dla ucznia-uchodźcy?POLECAMY Znaleźć wspólną płaszczyznę komunikacji Jedną z głównych barier jest brak znajomości języka polskiego u dziecka cudzoziemskiego. Ważne, aby uczeń mógł porozumieć się z pedagogiem i wychowawcą w swoim języku lub innym znanym obu stronom, np. angielskim czy rosyjskim. Kiedy nie jest to możliwe, należy zadbać o obecność osoby, która mogłaby tłumaczyć, pomagać w rozmowach indywidualnych z dzieckiem. Dla ucznia przeżywającego trudności adaptacyjne często najważniejsze jest wsparcie, życzliwa postawa i zrozumienie. Nie zawsze niezbędna jest rozmowa. Zdobyć kompetencje kulturowe Zadaniem pedagoga w pracy z dzieckiem cudzoziemskim jest zdobycie kompetencji kulturowych, czyli poszerzenie wiedzy o pochodzeniu etnicznym i uwarunkowaniach kulturowych dziecka, co prowadzi do lepszego rozumienia jego potrzeb oraz zachowań. Przygotować uczniów i rodziców na przyjęcie cudzoziemców Bardzo ważnym zadaniem jest przekazanie uczniom i rodzicom informacji o innych grupach etnicznych i imigranckich przybywających do szkoły. Poznanie się wzajemne i uzyskanie wiadomości na temat osób, które dołączą do społeczności klasowej, jest istotnym elementem nawiązania relacji zgodnego współistnienia opartego na szacunku. Warto rozmawiać z uczniami o ksenofobii i dyskryminacji oraz kształtować umiejętność radzenia sobie z przejawami takich zachowań. Wskazane jest, aby wzmacniać pozytywne postawy zrozumienia i akceptacji rówieśników odmiennych kulturowo. Zagadnienia takie można realizować w ramach lekcji z wychowawcą lub organizować spotkania po zajęciach lekcyjnych. Tego typu inicjatywy warto wplatać w codzienne życie szkoły. Stworzyć profil ucznia Aby udzielane wsparcie było dostosowane do potrzeb ucznia, istotne jest, by pedagog poznał indywidualną historię dziecka, jak się czuje w nowej sytuacji, co mu się podoba, a co sprawia trudności, jak wyglądała dotychczasowa ścieżka edukacyjna ucznia, ile zna języków, jak bardzo jest zmotywowany do nauki, jakie posiada zdolności. Zdiagnozować dziecko W początkowej fazie pobytu ucznia w szkole warto przeprowadzić wywiad z jego opiekunami oraz sprawdzić jego umiejętności w języku ojczystym, jeśli jest to możliwe. W sytuacjach problemowych można wykonać dostępne testy niewerbalne. Niezastąpionym źródłem informacji o dziecku są jego rodzice/opiekunowie, ewentualnie dalsza rodzina. W pierwszym etapie poznawania ucznia i włączania go do społeczności szkolnej przede wszystkim warto skupić się na nawiązaniu kontaktu z rodziną. Pozwoli to na zrozumienie szerszego kontekstu emocjonalno-społecznego zmiany, jaką przeżywa cała rodzina. Obserwować dziecko podczas zajęć w grupie rówieśniczej Cennym źródłem wiedzy o zachowaniu, samopoczuciu oraz przebiegu procesu adaptacji może być obserwacja dziecka zarówno w sali lekcyjnej, jak i podczas innych sytuacji w życiu szkoły (na boisku, w stołówce, podczas przerw). Dzięki obserwacji nauczyciele, wychowawca, pedagog mają możliwość bliższego poznania dziecka i jego pozycji w grupie, a także przyjrzenia się reakcjom na trudne sytuacje. Widać wówczas w naturalnych warunkach, czy uczeń jest raczej wycofany, czy agresywny. Integrować uczniów w szkole wielokulturowej Od momentu dołączenia do klasy ucznia-uchodźcy należy prowadzić regularne zajęcia pozwalające poznać i omówić różne sposoby postrzegania i rozumienia świata. W klasie wielokulturowej ważne jest, by każdy uczeń czuł, że jego perspektywa kulturowa traktowana jest jako ważna i wartościowa. Szczególny nacisk należy położyć na rozwijanie współpracy, wówczas relacje koleżeńskie między dziećmi oraz wzajemna pomoc będą niezależne od pochodzenia i kultury. Rozwijać i podtrzymywać tożsamość Aby wspierać rozwój dzieci cudzoziemskich, pedagog może starać się zminimalizować skutki szoku akulturacyjnego poprzez budowanie w dziecku poczucia własnej tożsamości (np. zachęcanie do kontynuowania nauki języka ojczystego, prezentowania muzyki swojego narodu czy dzielenia się tradycyjnymi potrawami), przy jednoczesnym otwarciu się na kulturę państwa, do którego przybyło (np. nawiązywanie znajomości z polskimi dziećmi, poznawanie polskiej muzyki, próbowanie polskich potraw), zapoznanie się z wartościami i prawami tego społeczeństwa. Przykładem mogą być zajęcia z wykorzystaniem baśni czy muzyki przenikających się kultur. Monitorować postępy i frekwencję ucznia Dzieci cudzoziemskie są zagrożone niepowodzeniami szkolnymi, stąd tak ważne jest monitorowanie ich postępów w nauce. W początkowym okresie miarą postępów dziecka jest jego lepsze samopoczucie, nawiązanie pierwszych relacji z rówieśnikami, przy okazji wspólnej zabawy, podejmowanie rozmów z nauczycielami oraz zwiększona motywacja do nauki. Przejawami „zadomowienia się” w nowym środowisku są: przestrzeganie regulaminu zachowania, nawiązanie kontaktów społecznych z rówieśnikami, udział w pracach dużych i małych grup, chęć współpracy oraz coraz lepsze posługiwanie się językiem polskim, a także wysoka frekwencja na zajęciach. Monitoring postępów i zachowania ucznia przeprowadza się poprzez obserwację ucznia w klasie, rozmowę z nim, jego rodzicami, wychowawcą i innymi nauczycielami na temat relacji z rówieśnikami, postępów w nauce poszczególnych przedmiotów oraz frekwencji na zajęciach. Częsta absencja może być przejawem trudności adaptacyjnych dziecka, formą ucieczki ze środowiska, w którym nie czuje się ono dobrze. Warto wówczas nawiązać bliższą współpracę z rodziną dziecka, prosić o wsparcie i wspólnie budować motywację do udziału w życiu szkoły. Uczniowie, którzy dobrze zaaklimatyzują się w szkole, zazwyczaj chętnie do niej przychodzą, są pogodni, znają już normy i zasady panujące w społeczności szkolnej i potrafią się do nich zastosować, znają topografię szkoły, chętnie przebywają w towarzystwie rówieśników, bawią się z nimi, wykazują ciekawość poznawczą. Kontakt z rodzicami/opiekunami ucznia z Ukrainy Spotęgowane uczucie zagubienia i strachu dotyka dziecka-uchodźcy nieznającego języka polskiego, które pojawia się w nowej szkole. Nie tylko miejsce i otoczenie jest nowe, ale także obowiązujące zasady i zwyczaje, przede wszystkim kulturowe. Zetknięcie się z polskim systemem edukacji jest nowością nie tylko dla dzieci, ale także dla rodziców. Rodzice obawiają się, czy dziecko sobie poradzi, zdoła się porozumieć, będzie zaakceptowane, czy przyzwyczai się do nowego otoczenia, a pobyt w nowej szkole nie zakończy się urazem psychicznym lub nawet traumą. Nie są także pewni, czy sami sprostają nowej sytuacji, w szczególności, czy będą potrafili dziecku pomóc w nauce i w odnalezieniu się w szkole. Gdy rodzic nie zna dobrze języka polskiego, sam jest zazwyczaj niepewny, przestraszony i potrzebuje pomocy. Własna niekompetencja językowa krępuje go i często prowadzi do unikania kontaktów z nauczycielami czy z innymi rodzicami. Rodzice ucznia migranckiego doświadczają więc podobnych obaw, niepokojów i lęku co ich dzieci. Jako osoby dorosłe są skazani na dodatkowy stres. Zmiana otoczenia społecznego powoduje, że z osób samodzielnych i kompetentnych kulturowo stają się nagle „uczniami”. Są zmuszeni pytać o podstawowe rzeczy, prosić o pomoc, a w prostych sprawach muszą polegać na obcych. Nauczyciel lub dyrektor przyjmujący tych rodziców w szkole nie może o tym zapominać. Wręcz sam powinien wyprzedzać ich pytania. Często bowiem opiekunowie i rodzice na początku drogi nie wiedzą jeszcze, o co pytać. Wstępny wywiad: Imię dziecka. Sytuacja prawna. Sytuacja rodzinna dziecka. Wcześniejsze doświadczenia edukacyjne. Stan zdrowia dziecka. Poziom znajomości językowej. Podstawowy język komunikacji. Pasje i zainteresowania dziecka. Mocne i słabe strony dziecka. Trudności szkolne. Możliwość uczestnictwa we wszystkich zajęciach. Praktyki, zwyczaje występujące w jego kulturze, mogące mieć wpływ na całą klasę. Czas wolny ucznia. Grupy wsparcia dla rodziców Wychowawca bądź pedagog powinien w miarę swoich możliwości szukać kontaktu z rodzicami lub jak najszybciej skontaktować ich z innymi rodzicami migranckimi. Tworzenie grupy wsparcia dla dorosłych wydaje się równie ważne co wsparcie dla samego ucznia. Spokojny, dobrze poinformowany rodzic jest szansą dla ucznia na „bezpieczne” wejście w nową dla niego sytuację szkolną. W zetknięciu z nową szkołą dzieci migranckie w pierwszej kolejności potrzebują więc pozytywnych i życzliwych reakcji, nawet tych niewerbalnych, natomiast rodzice – wyczerpujących i rzetelnych informacji na temat otoczenia, w jakim przebywać będzie ich dziecko. Pakiet startowy – poradnik dla rodziców uczniów-uchodźców Trafnym pomysłem jest przygotowanie pakietów startowych – poradników dla rodziców o tym, jak poruszać się po polskim systemie szkolnictwa. W momencie przyjęcia dziecka do szkoły rodzice otrzymują (ustnie i pisemnie, w języku dla nich zrozumiałym) informacje, przedstawione w różnej formie, np.: Mapa dojazdu do wybranej szkoły. Schemat systemu edukacji w Polsce. Kalendarz roku szkolnego. Szkolny porządek dnia. Wykaz przedmiotów potrzebnych w szkole (książki, zeszyty, przybory szkolne). Dzienniczek ucznia. Informacje o przerwach szkolnych (np. o możliwościach spędzania przerwy w szkole: biblioteka, sala gimnastyczna, boisko szkolne). Informacje o zajęciach dodatkowych (zarówno przeznaczonych dla wszystkich uczniów, np. koła zainteresowań, zajęcia wyrównawcze czy zajęcia sportowe, jak i zajęciach dodatkowych dla uczniów cudzoziemskich, np. zajęcia z języka polskiego – dodatkowe czy zajęcia wyrównawcze z danego przedmiotu). Informacja o trudnych sytuacjach, w których może znaleźć się uczeń, takich jak spóźnienie, złe samopoczucie, kłótnia z kolegą ze szkoły oraz wskazówki, jak rozwiązać dany problem. System oceniania w szkole, dotyczący zarówno oceniania przedmiotowego, jak i oceniania zachowania ucznia. Wzory formularzy szkolnych, takich jak: zawiadomienie dyrekcji szkoły o zebraniu dla rodziców, usprawiedliwienie nieobecności w szkole, zwolnienie z zajęć szkolnych czy zgoda rodzica na udział ucznia w wycieczce/wyjeździe integracyjnym. Formularze są dwujęzyczne, co znacznie ułatwi rodzicom nieznającym języka polskiego ich wypełnienie i podpisanie. Minisłowniczek podstawowych terminów szkolnych, takich jak: rok szkolny, półrocze, wakacje, wywiadówka, ocena, dyrektor szkoły, pedagog i psycholog szkolny, egzamin, grono pedagogiczne czy pokój nauczycielski i inne. Takie pakiety zostały już opracowane w języku polskim, angielskim, rosyjskim, ukraińskim, wietnamskim, białoruskim, arabskim i zaprojektowane tak, by mogły być odpowiednio modyfikowane przez każdą szkołę i placówkę oświatową. Wszystkie wersje językowe dostępne są na stronie projektu „Caerdydd-Warsaw Integracja Projekt”: Zarówno informator, jak i strona projektu powstały dzięki dofinansowaniu z programu „Uczenie się przez całe życie”, komponent: Comenius Regio. Chcąc poznać ucznia, warto, by pedagog porozmawiał z rodzicami. Dla nich czasami może to być jedyna okazja do podzielenia się trudnymi przeżyciami – czasami nawet nie wprost, mogą np. mówić o tym, że często chorują lub narzekać na nowe miejsce lub przesadnie chwalić, aby nie przysporzyć sobie trudności, a co za tym idzie – dziecku. Typ stosowanych przez nich narracji będzie zależał od uwarunkowań kulturowych. Warto np. pamiętać, że w niektórych kulturach dzieci uczone są w domu, że nie należy przysparzać trudności w szkole i wtedy rodzice mogą bagatelizować objawy, które np. nauczyciele zauważyli u dziecka. Co robić, by uczniowie w klasie, bez względu na narodowość, mogli się dalej uczyć i czuć bezpiecznie w grupie? By mądrze wesprzeć uczniów i uczennice z Ukrainy, Rosji czy Białorusi, w pierwszej kolejności spójrzmy na klasę jako całość. Pierwszy krok – rozmowa mimo obaw Jakkolwiek wydaje się to trudne, to rozmowa z klasą, zatrzymanie się przy emocjach i potrzebach wszystkich uczniów i uczennic jest pierwszym krokiem. To pozwoli zabezpieczyć przestrzeń do poradzenia sobie z trudną sytuacją, do budowania poczucia bezpieczeństwa i zaufania, a w efekcie – szukania konstruktywnych rozwiązań na miarę tej konkretnej grupy. Nie ma złotej recepty, każda klasa jest inna. Szczera rozmowa to możliwość zdiagnozowania tego, co się dzieje w grupie, co przeżywa każde z dzieci. Rozmawiając z uczniami na forum, nie tylko dajemy szansę każdej z osób na poradzenie sobie z tą sytuacją, lecz także budujemy pomost między kolegami i koleżankami oraz uczniami i nauczycielem. Podczas tej rozmowy warto powiedzieć, że uczniowie mają prawo odczuwać różne emocje i że mają wpływ na to, jak się będą pod ich wpływem zachowywać. Zarówno rozmowa, jaką przeprowadzicie, jak i obserwacja klasy są potrzebne, by zobaczyć, co się dzieje między uczniami i uczennicami, czy nasze obawy mają i solidarność W sytuacji wojny, gdzie agresor jest jasno określony, bardzo łatwo jest stworzyć front przeciwko przedstawicielom danego kraju. Podział w konflikcie „my/oni” przychodzi bardzo szybko. Tylko że w naszych klasach nie ma „nas i ich”, nie ruszajmy na tę wojnę. Klasa to jedna grupa połączona miejscem i czasem. Bez względu na narodowość czy przynależność etniczną jej członkowie mają swoje sympatie i antypatie. Wojna może je wyostrzyć, lub wręcz przeciwnie – może wywołać wzajemną solidarność. I to jest jedna ze wskazówek: dzieci w klasie łączy teraz doświadczanie silnych emocji, boją się, nie wiedzą, co będzie dalej. Jednocześnie mają za sobą wspólne zabawy, eksperymenty, wycieczki, dyskusje, imprezy (szczególnie starsi). Mają za sobą także wcześniejsze spory, kłótnie, które musiały jakoś rozwiązać. To wszystko stanowi zasoby, do których możemy się odwołać, pracując z klasą w kolejnych dniach. Dajmy jasno znać, że mimo trudności nadal stanowimy wspólnotę i trzeba o nią dbać. Możemy zawiesić na ścianie kolaż zrobiony ze zdjęć z różnych wydarzeń z życia klasy, uczniowie i uczennice mogą w mniejszych grupach nagrać filmik opowiadający o dwóch najważniejszych wydarzeniach w życiu klasy. Wplatajmy takie zespołowe zadania w ramy realizowanych lekcji, zwracając uwagę na to, by dzieci pracowały w zmieniających się grupach. Uważność Może się zdarzyć, że ktoś z kimś z Rosji, a może i z Ukrainy, nie będzie chciał pracować w parze czy w zespole. Sprawdźmy wtedy, co się dzieje, co za tym stoi. Nie wszystkie konflikty w klasie będą związane z wojną rosyjsko-ukraińską, ale obecna sytuacja może pogłębiać stare niezałatwione spory. Potrzebna jest tu nasza uważność i okazywanie uczniom wsparcia, by mogli znaleźć wyjście z sytuacji. Wiele w tych okolicznościach zależeć będzie od tego, jaki udało się stworzyć zespół klasowy i czy są w nim dobre podejście Z osobami z Ukrainy, Białorusi i Rosji porozmawiajmy także osobno na temat tego, jak się czują i czego potrzebują. Nie zgadujmy, bo sami odczuwamy silne emocje i możemy źle interpretować sytuację. Ważne jest zauważenie tego, co się z uczniami dzieje, jednak bez wywoływania ich na forum. Na początek wystarczy luźna zaczepka w przerwie: „Olena/Andriej widzę cię w tych ostatnich dniach. Wyobrażam sobie, że jest ci trudno. Martwię się o ciebie. Jak się czujesz?”. Później, w zależności od sytuacji, warto wrócić do rozmowy, wybierając kluczowe pytania: „Jak sobie radzisz? Czego potrzebujesz? Jak mogę ci pomóc w tej sytuacji? Czy jest coś, co mogę dla ciebie zrobić? Czego potrzebujesz od klasy? Czy rozmawiacie o sytuacji z kolegami i kol... Pozostałe 70% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów Co zyskasz, kupując prenumeratę? 10 wydań magazynu "Głos Pedagogiczny" Dostęp do wszystkich archiwalnych artykułów w wersji online Możliwość pobrania materiałów dodatkowych ...i wiele więcej! Sprawdź Sejm Dzieci i Młodzieży jest wyjątkowym projektem edukacyjnym realizowanym przez Kancelarię Sejmu od 1994 roku. W kolejnych latach do grona współorganizatorów dołączyły Centrum Edukacji Obywatelskiej (CEO), Ośrodek Rozwoju Edukacji (ORE) oraz Instytut Pamięci Narodowej. Jego celem od ponad 20 lat jest kształtowanie postaw obywatelskich oraz szerzenie wśród młodzieży wiedzy na temat zasad funkcjonowania polskiego Sejmu i demokracji parlamentarnej. A od kilku lat także aktywizacja młodych ludzi do działania na rzecz ich środowisk lokalnych. Każdego roku, w ramach nowej edycji SDiM, ogłaszany jest konkurs dla uczniów, w którym nagrodą jest udział w posiedzeniu odbywającym się tradycyjnie 1 czerwca, czyli w Międzynarodowym Dniu Dziecka. Od 2010 roku kandydaci do SDiM pracują w zespołach dwuosobowych, wykonując związane z tematyką sesji działanie społeczne. Jest to projekt dla uczniów w wieku od 13 do 18 lat. W tym roku temat brzmi: “Jakie ideały żołnierzy Armii Krajowej i Narodowych Sił Zbrojnych przetrwały i odniosły zwycięstwo? Które z tych wartości są dla Ciebie ważne?” Uczniowie I Liceum Ogólnokształcącego im. Feliksa Fabianiego w Radomsku już od kilku lat angażują się w ten projekt. Nie inaczej jest w tym roku. Do konkursu zgłosili się Jakub Miarka i Mateusz Stanek z klasy IIB. Na swojego bohatera wybrali sobie żołnierza wyklętego – Stanisława Sojczyńskiego, ps. “Warszyc”. Do projektu uczniów przygotowywały nauczycielki I LO: Małgorzata Machaj i Bożena Ujma, która opowiedziała naszemu portalowi o tym, czy trudno dzisiejszą młodzież zaangażować w tego rodzaju działania. – Muszę na wstępie już przyznać, że mamy fantastycznych uczniów, bardzo zdolnych, którzy chętnie angażują się w różnego rodzaju działania, jakie prowadzimy w szkole, bowiem nie są to tylko projekty historyczne. Na brak zainteresowania osób chętnych i uzdolnionych, które mają możliwości i chęci, narzekać nie możemy. Pomimo, że czasy są nieco inne, to właśnie dzięki tego typu projektom młodzież ma możliwość, jak kiedyś, spotykania się i integracji. I niewątpliwie dla nas nauczycieli jest to też sposób, aby się spełniać i realizować zawodowo. Przed uczniami wyzwanie było spore. Chłopcy sami wybrali sobie postać Warszyca, który działał na naszym terenie. Szkoła angażuje się w ten projekt już od dobrych kilku lat. Nasza młodzież uczestniczyła w ubiegłorocznych sesjach. W zeszłym roku mieliśmy laureatów. Zawsze realizujemy te projekty w taki sposób, aby skłonić młodzież do dotarcia do świadków historii, osób które żyją i przede wszystkim mają cenną wiedzę do przekazania, której nie zdobędą nigdzie indziej. Rozmowa z uczniami – Jakubem Miarką i Mateuszem Stanek. Skąd dowiedzieliście się o takiej inicjatywie, jaką jest udział w Sejmie Dzieci i Młodzieży? Jakub Miarka – O projekcie dowiedzieliśmy się od wychowawczyni Małgorzaty Machaj oraz naszego drugiego opiekuna merytorycznego Bożeny Ujmy. Wasze zainteresowania kręcą się wokół historii, polityki? Mateusz Stanek – Myślę, że tak z tego wynika to nasze przedsięwzięcie, w którym teraz bierzemy udział. Wspólnie z kolegą lubimy działać poza szkołą i podejmować wiele innych aktywności oprócz nauki. Dlatego Sejm Dzieci i Młodzieży wydał się dla nas być, jak najbardziej odpowiedni. Dlaczego Wasz wybór padł na Stanisława Sojczyńskiego? – Głownie dlatego, że jest związany bardzo mocno z ziemią radomszczańską, naszym regionem. Mamy ulicę jego imienia, a także wiele monumentów, chociażby pomnik żołnierzy wyklętych, który znajduje się przed naszą szkołą. Jest to jeden z największych bohaterów Radomska. Żołnierz wyklęty, niezłomny, bohaterski, który swym postępowaniem dowiódł iż Bóg, honor i ojczyzna stoją ponad wszelkimi siłami. Podczas waszej pracy, napotkaliście na jakieś trudności w pozyskiwaniu informacji o Warszycu? Były one dla Was łatwo dostępne? – Szukanie informacji rozpoczęło się od przeczytania książki autorstwa dr Tomasza Toborka pt.”Warszyc wyklęty bohater”. W ten sposób mieliśmy styczność z materiałami z Instytutu Pamięci Narodowej oddziału łódzkiego. Ta książka bazuje na materiałach zebranych przez IPN. Poszukiwaliśmy również informacji w terenie. I tak dotarliśmy do ks. Tomasza Kordeli z Rzejowic, gdzie przedstawił nam wiele informacji dotyczących Stanisława Sojczyńskiego. Mieliśmy również możliwość rozmowy z jednym z członków rodziny Warszyca. Wywiadu udzielił nam dr Tomasz Nowak – prezes Polskiego Towarzystwa Historycznego w Radomsku. Niewątpliwie największym zaszczytem było spotkanie z kapitanem Michałem Ciesielskim ps. “Michał” – kombatantem z Szarych Szeregów. Dlatego też rozmowa z naocznym świadkiem tamtych wydarzeń była dla nas niezwykle fascynująca. Dowiedzieliśmy się faktów, których kapitan Ciesielski był świadkiem. Podjęliśmy też współpracę z Danutą Zawadzką ze Stowarzyszenia Teatr Źródło w Radomsku, która wielokrotnie wystawiała na deskach teatru, sztukę poświęconą Warszycowi. Otrzymaliśmy zgodę na wykorzystanie fragmentów tej sztuki i filmu pt. “Do winy się nie poczuwam”. Odbyliśmy rozmowę z Pawłem Wąsem pracownikiem łódzkiego IPN-u z Oddziału Działań Historycznych. Mieliśmy również zaszczyt gościć u poseł na Sejm Anny Milczanowskiej. Wśród planowanych jeszcze spotkań, jest to z prezydentem Radomska, Jarosława Ferenca i staramy się dodatkowo o wywiad z doktorem Tomasem Toborkiem, bo to głównie on zajmuje się badaniem sylwetki Sojczyńskiego. Pomnik Żołnierzy Wyklętych w Radomsku Jaka była skala trudności z dodarciem do tych wszystkich wspomnianych osób? – Teraz z perspektywy czasu, kiedy udało się z tyloma osobami porozmawiać uważam, że nie było aż tak trudno. Natomiast niewątpliwie musieliśmy poszukać, zasięgnąć opinii wielu ludzi, by zgłębić tę wiedzę. Była to swego rodzaju ścieżka, po której podążaliśmy. Powoli zdobywaliśmy wiedzę, po aby zdobyć wystarczającą partie materiału, aby realizować nasz film. Czym dla Was osobiście jest udział w takim projekcie? – Jest to dla nas wielkie i niezapomniane przeżycie. Jako mieszkańcy Radomska, znaliśmy pewne rzeczy z życiorysu Warszyca. Natomiast praca nad tym filmem poszerzyła tą wiedzę. Poznaliśmy wielu fascynujących ludzi. Osobiście rozmowa z kapitanem Ciesielskim z pewnością zapadanie nam na długo w pamięci. Zagłębienie się przez takie badania historyczne w życie Warszyca było niesamowite, bo fakty zbieraliśmy nie tylko przez literaturę, lecz przez własne doświadczenia i badania. Czy nad wyborem bohatera długo się zastanawialiście? Braliście może pod rozwagę jakiś innych żołnierzy? – Od razu wiedzieliśmy, że to musi być Warszyc, jeden z największych bohaterów Radomska. A jakie wartości według was reprezentował Warszyc? – Trzy podstawowe wartości, zawarliśmy w tytule naszego filmu. To: wyklęty – władza ówczesna, komunistyczna i sowiecki okupant starali się zniszczyć takich ludzi, którzy próbowali walczyć o wolną, demokratyczną Polskę. Starano się zatrzeć wszelki ślad po takich osobach. Na szczęście teraz możemy o nich swobodnie mówić, uczyć się, czy chociażby realizować projekty takie, jak nasz. Niezłomny – nie poddał się naporowi ze strony polskich stalinistów i ZSRR, nie złożył broni, lecz walczył dalej. Podobnie, jak wcześniej nie poddał się nazistowskiemu okupantowi. Natomiast później, jak się okazało musiał walczyć o swoje dobre imię, choć wykazał się ogromnym heroizmem. Bohaterski – udział Sojczyńskiego w wielu walkach, potyczkach partyzanckich, staraniach o wyzwolenie Polski, najpierw spod jarzma III Rzeszy następnie ZSRR. Wśród wartości, które reprezentuje Warszyc to Bóg, honor i ojczyzna, co widać w całym jego życiorysie. Wspominał bowiem, że jeśli upadnie na kolana to tylko przed Bogiem. O honor walczył nie tylko swój, ale też swoich towarzyszy broni. A bój o ojczyznę toczył przez całe swoje życie. Pomnik Żołnierzy Wyklętych w Radomsku Czy podczas przygotowań do projektu spotkaliście się z negatywnymi opowieściami bądź postawami wobec Warszyca? – Nie było czegoś takiego. Społeczeństwo w pełni popiera swojego bohatera regionalnego. Stoi murem za nim i pielęgnuje pamięć o nim. Od kiedy trwają przygotowania do projektu? – Przygotowujemy się od 15 marca i prace cały czas trwają. Staramy się jeszcze poszukiwać osób, które urozmaiciły by nasz materiał. Trochę czasu jeszcze zostało, więc mamy nadzieję, że się nam uda. Możecie zdradzić rąbek tajemnicy na temat tego, jaki jest Wasz pomysł na film? – Film wstępnie jest zatytułowany “Warszyc – wyklęty, niezłomny, bohaterski”. Jego realizacja polega przede wszystkim na podążaniu śladami Warszyca, a więc odwiedzamy miejsca, gdzie nasz bohater przebywał, walczył, z którymi jest w pewien sposób związany. I w tych lokacjach opowiadamy o jego fascynującym życiorysie. To może teraz zdradzicie, czy planujecie swoją przyszłość już w dorosłym życiu wkroczyć na scenę polityczną i zdobyć mandat poselski, by zasiąść w sejmie na dłużej? – Udzielamy się społecznie na wielu płaszczyznach. Myślę, że na chwilę obecną moglibyśmy sobie z tym poradzić. Jednak póki co, naszym priorytetem jest ukończenie liceum, zdobycie wykształcenia, ale sądzę że w działalności społecznej na pewno pozostaniemy. A czy uda się dzięki temu dostać do ław poselskich, to czas pokaże. Życzę powodzenia z projektem i dziękuję za rozmowę. Dziękujemy. Dzięki uprzejmości uczniów, prezentujemy poniżej we fragmencie biogram przez nich przygotowany, a opisujący bliżej życiorys Stanisława Sojczyńskiego, ps. “Warszyc” “Stanisław Sojczyński urodził się 30 marca 1910 roku w Rzejowicach w miejscowości nieopodal Radomska. (…) Spokojnie życie Sojczyńskiego, jakie wiódł, zostało zachwiane 1 września 1939 roku. Wraz z bestialskim atakiem III Rzeszy na Rzeczpospolitą, „Warszyc” objął dowództwo nad podobwodem Rzejowice. Było to najbardziej operatywny podobwód, dzięki czemu nasz bohater w październiku 1942 roku został doceniony, poprzez awansowanie na stopień porucznika, mianowanie zastępcą komendanta Obwodu Radomsko AK, a także szefem Kierownictwem Dywersji. Jednym z najsłynniejszych epizodów radomszczańskiej partyzantki Armii Krajowej jest dokonanie w nocy z 7 na 8 sierpnia 1943 roku szturmu na więzienie gestapo. (…) Jego gloria odbiła się szerokim echem, nawet w Europie Zachodniej. Dowódca podobwodu Rzejowice otrzymał niebawem najwyższe polskie odznaczenie wojskowe – order Virtuti Militari. Od końca II wojny światowej działał w utworzonym Konspiracyjnym Wojsku Polskim. Działalność „Warszyca” w tej organizacji miała na celu walkę o wolną, niepodległą i suwerenną Polskę poprzez pokonanie komunistów i protekcji ZSRS. 19 grudnia 1946 roku wraz z pięcioma najbliższymi współpracownikami został zamordowany przez stalinowskich zbrodniarzy. Do dzisiejszego dnia nie wiadomo, gdzie pozostawiono ciała.” Pomnik Żołnierzy Wyklętych w Radomsku Kilka słów o SDiM Inauguracyjna sesja Sejmu Dzieci i Młodzieży odbyła się 1 czerwca 1994 roku z inicjatywy Kancelarii Sejmu oraz Janiny Ochojskiej – prezesa Polskiej Akcji Humanitarnej. W ławach Sali Plenarnej Sejmu zasiedli wtedy posłowie i posłanki wyłonieni w konkursie dla uczniów szkół podstawowych i średnich. Tematem pierwszej sesji SDiM była wojna jako zagrożenie szczęśliwego dzieciństwa. Zagadnienie to stanowiło odpowiedź na trwające wówczas działania wojenne na terenie byłej Jugosławii, które przerodziły się w najbardziej krwawy konflikt w Europie od zakończenia II wojny światowej. Tej materii poświęcono pierwsze obrady SDiM. Ogłoszono wówczas „Apel przeciwko wojnie w byłej Jugosławii”. Należy też wspomnieć, że SDiM było to pierwsze tego typu przedsięwzięcie w Europie, które ma już swoje liczne odpowiedniki w innych krajach. Obecnie dziecięco-młodzieżowe parlamenty działają w: Portugalii, Francji, Wielkiej Brytanii, Finlandii i Czechach. CZYTAJ TEŻ: Akcja “Pascha – Z miłości do wolności”. Kup ciasto i pomóż przygotować śniadanie wielkanocne dla uchodźców z Ukrainy Chcesz być na bieżąco - zainstaluj naszą aplikację na swoim telefonie! Darmowa aplikacja dostępna do ściągnięcia na Androida, oraz iOS w skelpach Google Play i App Store Scenariusz zajęć dla dzieci 3-4 letnich „Jestem dobrym kolegą”Nauczyciel : Anna DobrzyńskaZaproszeni goście: Dyrektor Barbara LisData: 2013Podstawa programowaAd 1, p. 2przestrzega reguł obowiązujących w społeczności dziecięcej (stara się współdziałać w zabawach i w sytuacjach zadaniowych) oraz w świecie dorosłych;Ad 1, wie, że nie należy chwalić się bogactwem i nie należy dokuczać dzieciom, które wychowują się w trudniejszych warunkach, a także, że nie należy wyszydzać i szykanować innych;Ad 3, p. 1 zwraca się bezpośrednio do rozmówcy, stara się mówić poprawnie pod względem artykulacyjnym, gramatycznym, fleksyjnym i składniowym;Ad 5, p. 3 jest sprawne fizycznie lub jest sprawne w miarę swoich możliwości, jeżeli jest dzieckiem mniej sprawnym ruchowo;Ad 7, p. 2 odgrywa role w zabawach parateatralnych, posługując się mową, mimiką, gestem i ruchem; umie posługiwać się rekwizytami (np. maską).Ad 9, p. 2 odgrywa role w zabawach parateatralnych, posługując się mową, mimiką, gestem i ruchem; umie posługiwać się rekwizytami (np. maską).Ad 13, p. 4 rozróżnia stronę lewą i prawą, określa kierunki i ustala położenie obiektów w stosunku do własnej osoby, a także w odniesieniu do innych obiektów;Ad 14, potrafi określić kierunki oraz miejsca na kartce papieru, rozumie polecenia typu: narysuj kółko w lewym górnym rogu kartki, narysuj szlaczek, zaczynając od lewej strony kartki;Cele ogólne§ rozwijanie umiejętności zgodnego współżycia w grupie§ podkreślanie znaczenia przyjaźni w życiu człowieka§ znajomość prostych technik plastycznych§ sprawność fizyczna§ umuzykalnianie i wyrażanie emocji poprzez śpiew i taniec§ umiejętność formułowania krótkich wypowiedzi na dany tematCele szczegółowe§ zgodnie współżyje z kolegami z grupy§ jest empatyczne§ wie jak ważną rolę w życiu odgrywa przyjaźń§ potrafi formułować krótkie wypowiedzi na dany temat§ jest muzykalne§ jest sprawne fizyczne§ potrafi wypowiadać się w różnych technikach plastycznychMetody pracyCzynna, aktywizująco twórcza (kula śniegowa), oglądowa, słuchowaFormy pracyGrupowa, indywidualna, zbiorowa, binarnaŚrodki dydaktyczneWycięte serca, kartki z bloku technicznego, szary papier, pastele, pudełka, złota i srebrna kula, tekst opowiadania M. Molickiej „Bajka o dwóch ołówkach”, płyta cd z utworem „Dwóm tańczyć się zachciało”Przebieg zajęć1. Zabawa integracyjna „Oto mój kolega” – zadaniem każdego dziecka jest opisanie i przedstawienie jednego kolegi z grupy. 2. Słuchanie opowiadania M. Molickiej „Bajka o dwóch ołówkach”.W pewnym piórniku mieszkały równo ułożone ołówki. Były kolorowe, tylko jedne był zwykły, szary. Tuż obok niego znajdował się wspaniały ołówek dwukolorowy: czerwono-niebieski. Ołówki zawsze przebywały razem, czy to leżąc obok siebie w piórniku, czy ścigając się i kreśląc wzory na papierze. Bardzo lubiły się tak razem bawić. Szary rysował kontury, a dwukolorowy wypełniał je barwami. Inne kolorowe chciały się przyjaźnić z dwukolorowym, ale on wolał szary. - Co to za zwyczaje?- szeptały oburzone, że dwukolorowy przyjaźni się z takim zwyczajnym. - To nie wypada!- powtarzały. Ale dwukolorowy nie słuchał tego gadania, szarak zresztą też. Obydwa przecież bardzo się pewnego razu wydarzyło się nieszczęście straszne: dwukolorowemu złamały się grafity! - Będzie do wyrzucenia-szeptały między sobą ołówki, z satysfakcją przekazując sobie tę wieść. Dwukolorowy bardzo się zasmucił, szarak jeszcze bardziej. - Jak mu pomóc, co robić?- pytał sam siebie-Nie pozwolę by taki wspaniały ołówek został przyjaciela na plecy i pomaszerował szukać lekarza ołówków. Długo szukali pomocy. Szary ołówek był bardzo zmęczony, co chwilę odpoczywał. Nareszcie znalazł bardzo starą temperówkę. - Spróbuję wam pomóc-rzekła, i bardzo ostrożnie zabrała się do Uff, już po zabiegu-powiedziała- Udało się, jesteś wprawdzie krótszy, ale nadal pięknie możesz rysować, co tylko zechcesz. - Naprawdę?- spytał z niedowierzaniem dwukolorowy. - Pomogłam tobie, ale największą przysługę oddał ci twój przyjaciel, szary E, tam-powiedział szarak zawstydzony tą pochwałą-My jesteśmy prawdziwi przyjaciele, on nie zdradził naszej przyjaźni dla innych, kolorowych, więc ja...- tutaj zaczął się jąkać bardzo nic nie powiedział, tylko przytulił się do niego. Wróciły razem do piórnika. 3. Rozmowa nt bohaterów bajki i nt przyjaźni: - Jak wyglądały ołówki leżące w piórniku? - Jak nazwiemy to, co łączyło ołówek szary i dwukolorowy? - Jak inne ołówki mówiły o tej przyjaźni? - Co zrobił ołówek szary, gdy przyjaciela spotkało nieszczęście? - Jakie cechy charakteru miał ołówek szary, a jakie były ołówki kolorowe? - Kto to jest przyjaciel? - Po czym można poznać prawdziwą przyjaźń? - Po co jest nam potrzebna przyjaźń? - Czym kierujemy się przy wyborze przyjaciela? - Kto zasługuje na naszą przyjaźń? - Jak należy postępować ,aby być dobrym przyjacielem? - Co warto zrobić, gdy pokłóciliśmy się z przyjacielem?4. Zabawa dydaktyczna "Wędrujące serca". Dzieci otrzymują kolorowe serca i kartkę papieru, układają serduszka na kartce, zgodnie z poleceniem nauczyciela, np.: "połóż serduszko w prawym górnym rogu kartki", "połóż serduszko w lewym dolnym rogu kartki" Zabawa ruchowa rozbudzająca zaufanie do partnera: "Ratuj". Dzieci dobierają się w pary i spacerują po sali w różnych kierunkach w taki sposób, że jedno idzie przodem, a drugie w niewielkiej odległości za nim. Na zawołanie "Ratuj!", dziecko idące z przodu lekko osuwa się do przysiadu, a zadaniem partnera jest podtrzymanie go, aby nie zdążyło przykucnąć. Po pewnym czasie następuje zamiana Zabawa „Nie szata zdobi człowieka” - Dzieci zostają podzielone na dwie grupy. Otrzymują do wyboru pudełka z taką samą zawartością, ale jedno zapakowane ładnie, a drugie brzydko. Każda z grup rozpakowuje pudełko, w którym są dwie błyszczące kulki. Następuje porównanie zawartości, po czym stwierdza się, że najważniejsze w człowieku jest to co niewidoczne: charakter, stosunek do innych, jakiś Taniec „Dwóm tańczyć się zachciało” –dzieci tańczą w parach wyrażając treść Mimiką i gestem. 8. Zabawa słowna „Lubię Cię za to, żę...” – dzieci losują karteczki z imieniem kolegi z grupy (nauczyciel pomaga odczytac napis), o którym muszą powiedzieć coś miłego kończąc zdanie : „Lubię Cię za to, żę...”9. Praca plastyczna „Portret kolegi” – dzieci wspólnie na szarym papierze rysują pastelami portrety kolegów z grupy. dafula HiHiWhen is your birthday?1st of SeptemberO, what kind of present do you like?I like sweets, dolls and many friends are you invite?I invite 4 peopleWhat time is your birthday start"?On 7 o' Happy birthdayThank you 3 votes Thanks 3 Ania1009 What time does the party start?How many guests you invite?What kind of music do you listen?What presents do you usually get?What time does the party end?What do you usually eat and drink? 1 votes Thanks 3

wywiad z kolegą z klasy